Wieś położona jest na północny zachód od gminnej wsi Szemud. Pierwsza wzmianka źródłowa dotycząca Głazicy pochodzi z około 1400 roku. Według ksiąg skarbowych z tego roku i roku 1437 osada powstała na surowym korzeniu, czyli na terenie dotychczas niezasiedlonym i nieuprawianym.
W XVI wieku Głazica należała do powiatu mirachowskiego. Na jej polach stykały się granice trzech powiatów: mirachowskiego, puckiego i gdańskiego. Według inwentarza sporządzonego w 1678 r. wieś należała do starostwa puckiego.
Za czasów pruskich mieszkańcy Głazicy, mimo germanizacji, twardo stali przy kaszubskiej tożsamości. Władze pruskie wybudowały szkołę (budynek istnieje do dziś, ale nie funkcjonuje w nim szkoła), która miała stać się ośrodkiem poczynań germanizacyjnych.
Po odzyskaniu niepodległości w 1920 roku wieś weszła w skład wójostwa Szemud, chodź okresowo należała do wójostwa Smażyno.
Widok na Głazicę, obecnie żwirownia. Lata 50. ub. w.
Odwrócony tyłem Jan Stefanowski, w czapce Henryk Reszke (z prawej dom gospodarczy szkoły w Szemudzie).
Obecnie Głazica wchodzi w skład wójostwa i parafii szemudzkiej. Wieś zajmuje powierzchnie 345 ha.
