Sołecka wieś leży na zachód od Kielna. Rozłożyła się na terenie falistym o glebach piaszczysto - gliniastych i torfowych. Występuje tu kilka małych zbiorników wodnych, sporo terenów bagiennych, niewielkich lasków.
Jest to stara osada co potwierdza odkryte w jej obrębie cmentarzysko kurhanowe datowane na lata 1200 - 550 p.n.e.
Na wzgórzu grodowym w Kielnie znajdowała się huta szkła, której obecność w pobliżu zabudowań dworskich i kościoła nie odpowiadała właścicielom kieleńskiego gródka i przeniesiono ją w miejsce obecnej osady Kieleńska Huta co dało początek jej nazwie. Dzieliła ona swój los z parafialną wsią Kielno, a kiedy ta po 1340 roku włączona została w obręb krzyżackiego Urzędu Leśnego w Gdańsku, to i Kieleńska Huta przeszła pod to panowanie.
Huta Szkła z Kieleńskiej Huty sprzedawała swoje wyroby głównie do Gdańska, bogacąc się szybko i na przełomie XVIII i XIX wieku, skutkiem znacznego wzrostu stała się wsią sołecką, w obręb której weszły przysiółki Bożanka, Glinna, Osiny i Hamowana.
Obszar sołectwa w tym czasie wynosił 44 włóki gruntów w znacznej mierze uprawnych, a zamieszkiwały je 212 osoby wyłącznie wyznania katolickiego.
Germanizacyjna polityka władz pruskich nie ominęła Kieleńskiej Huty. Starano się temu przeciwdziałać. Wspierano Kieleńską Ligę Narodową Polski, powstałe w późniejszym okresie Towarzystwo Ludowe.
Po drugiej wojnie światowej entuzjazm ludzi spowodował to, że życie szybko wracało do normy, a wieś szybko odrobiła straty poniesione przez wojnę. Uruchomiono szkołę, modernizowano drogi, powstało kilka nowych budynków i zakładów produkcyjno - usługowych.
W 1995 roku wieś zamieszkiwały 192 osoby. Dziś powierzchnia sołectwa liczy 381ha.
Od lewej: Leon, Kazimiera, Józef (ojciec), Lidia i Teodor. 1953 r.
